Όταν οι Οικολόγοι Πράσινοι εκφράζαμε τις επιφυλάξεις μας σχετικά με το άρθρο 2 του αντιρατσιστικού νόμου περί «άρνησης εγκλημάτων» δεν περιμέναμε ότι τόσο γρήγορα θα επιβεβαιωνόταν οι φόβοι μας για «αξιοποίηση» του για αλλότριους σκοπούς από αυτούς που στην ουσία θα έπρεπε να εξυπηρετεί. Η αυτεπάγγελτη δίωξη και η εξελισσόμενη δίκη ενός ιστορικού επιστήμονα για την ιστορική έρευνα που έχει διεξαγάγει και τις απόψεις που έχει εκφράσει αφενός συνιστά καίριο πλήγμα στην ίδια τη δημοκρατία, καθώς καταστρατηγεί το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, αφετέρου ανοίγει το δρόμο για έλεγχο και ποινικοποίηση της επιστημονικής έρευνας. Η κριτική ενός επιστημονικού πορίσματος εμπίπτει στις αρμοδιότητες και είναι καθήκον της ακαδημαϊκής κοινότητας και όχι των εισαγγελέων και της δικαιοσύνης.
Αναρωτιόμαστε με ποια επιστημονικά εργαλεία άραγε θα αποφανθεί η έδρα για την «ορθότητα» ή όχι των απόψεων του Ρίχτερ. Και αν τελικά καταδικαστεί ο ιστορικός τι διαφορά θα έχει αυτή η εξέλιξη από τις σκαιότατες πρακτικές του ναζισμού (κάψιμο των βιβλίων, επίσημη λογοκρισία κλπ) εναντίον του οποίου οι μηνυτές αγωνίστηκαν; Για άλλη μια φορά αυτόκλητοι υπερασπιστές της «ιστορικής αλήθειας» -οι οποίοι συνήθως ουδεμία σχέση έχουν με την ιστορική επιστήμη- επιδιώκουν να φιμώσουν όποια διαφορετική άποψη θίγει τα «κακώς κείμενα» της ιστορίας του τόπου. Δυστυχώς στη σύγχρονη Ελλάδα έχουμε να απαριθμήσουμε πλείστα περιστατικά κατά τα οποία μπήκαν στο στόχαστρο επιστήμονες και επιστημονικά πονήματα γιατί παρεξέκλιναν από την κυρίαρχη εθνική αφήγηση και αποδομούσαν εθνικούς μύθους. Όμως είναι η πρώτη φορά που μια τέτοια υπόθεση φτάνει στην αίθουσα δικαστηρίου και αυτό συνιστά πραγματικό κόλαφο για μια δημοκρατία! Ελπίζουμε, έστω και την ύστατη στιγμή -αφού δυστυχώς φτάσαμε σ΄αυτό το σημείο- ότι η δικαιοσύνη με την απόφασή της θα περισώσει ό,τι μπορεί από την πληγείσα δημοκρατία μας. Τέλος οι Οικολόγοι Πράσινοι ζητάμε από την κυβέρνηση να καταργήσει το άρθρο 2 Ν927/1979 του αντιρατσιστικού νόμου η κατάχρηση του οποίου όπως αποδεικνύεται μπορεί να μας οδηγήσει ως κοινωνία σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς.