Οι Οικολόγοι Πράσινοι για την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης

Η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης μας υπενθυμίζει για πολλοστή φορά πόσο μακρυά βρισκόμαστε τελικά από αυτόν το στόχο. Αίγυπτος και Σύρια μαστίζονται  από εμφύλιους σπαραγμούς που αριθμούν χιλιάδες θύματα και εκατομμύρια πρόσφυγες. Η επιλογή της πολιτικής σε αντιδιαστολή με την πολεμική οδό που θα μπορούσε να οξύνει παρά να αμβλύνει το πρόβλημα, αλλά και η προστασία των προσφύγων με την αυτονόητη παροχή ασύλου και τη δημιουργία δομών φιλοξενίας, είναι ο μόνος δρόμος που πρέπει να επιλέξει η διεθνής κοινότητα. Οι φρικαλεότητες του πολέμου δεν αντιμετωπίζονται με νέες φρικαλεότητες που προκαλούνται από τις διεθνείς «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις.

Αλλά και για την Ελλάδα, ο πόλεμος στη «γειτονιά μας» πρέπει να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. Το πρώτο σημείο είναι ότι η Ελληνική Πολιτεία οφείλει επιτέλους να αλλάξει πολιτική στο θέμα των προσφύγων με τη χορήγηση ασύλου στα θύματα του πολέμου, την ουσιαστική απαγόρευση των παράνομων επαναπροωθήσεων και την πρώτη φιλοξενία των θυμάτων του πολέμου. Σε αυτήν της την προσπάθεια η Ευρώπη πρέπει να σταθεί αρωγός.

Πέρα όμως από το προφανές, οι συρράξεις αυτές τόσο κοντά στην Ελλάδα, οφείλουν να μας αφυπνίσουν και συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι ο εμφύλιος πόλεμος προκαλεί μόνο δεινά. Σήμερα, οι νοσταλγοί του Χίτλερ στην Ελλάδα, με τη στρατηγική της έντασης που επιλέγουν, με πολιτικές δολοφονίες, προπαγάνδα και τραμπουκισμούς, επιδιώκουν ένα πράγμα: την αποσταθεροποίηση και τον εθνικό διχασμό. Οι Έλληνες όμως γνωρίζουμε από την πρόσφατη ιστορία μας τί σημαίνουν, τόσο ο φασισμός όσο και ο εθνικός διχασμός. Και ποιες είναι οι ολέθριες συνέπειές τους. Στον μεγαλύτερο εχθρό της ειρήνης που είναι ο φασισμός, η Πολιτεία και η ελληνική κοινωνία οφείλουν να βάλουν ταφόπλακα.

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Με αφορμή την εξέγερση των μαύρων δούλων στον  Άγιο Δομίνικο το 1791, που αποτέλεσε την απαρχή της κατάργησης του υπερατλαντικού εμπορίου σκλάβων, καθιερώθηκε το 1998, η 23^η  Αυγούστου ως η παγκόσμια ημέρα θύμησης του εμπορίου σκλάβων και της απαγόρευσής του. Ο εξαναγκασμός σε έργο χωρίς πληρωμή με την απειλή σωματικής ή ψυχολογικής βίας και αδυναμία απελευθέρωσης, η δουλεία με άλλα λόγια, εξακολουθεί να μαστίζει και σήμερα ακόμα τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Υπό την έννοια αυτή, η 23^η Αυγούστου δεν αποτελεί απλά και μόνο υπενθύμιση ενός θλιβερού παρελθόντος, αλλά ανατριχιαστική πραγματικότητα, που συνεχίζει να υφίσταται σιωπηλά αλλά σταθερά, στην σκιά της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας.

Η ιστορία είναι λίγο-πολύ η ίδια. Ξένοι μετανάστες, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να προσεγγίσουν το «ευρωπαϊκό όνειρο», πέφτουν στα δίχτυα μαφιόζικων δικτύων που τους εξαναγκάζουν να εργάζονται κάτω από συνθήκες που δεν διαφέρουν σε τίποτα από το πάλαι ποτέ δουλεμπόριο. Στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, το φαινόμενο παίρνει τεράστιες διαστάσεις: trafficking, παιδική εργασία, στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στον αγροτικό τομέα. Έτσι, το εμπόριο ανθρώπων (trafficking in human beings), που αφορά κυρίως τη «σεξουαλική δουλεία», τη γενετήσια δηλαδή εκμετάλλευση που σχετίζεται με την υποχρεωτική εκπόρνευση, αποτελεί την πλέον βάναυση εκμετάλλευση των γυναικών, αποδίδοντας ταυτόχρονα τεράστια κέρδη στους διακινητές, οι οποίοι απολαμβάνουν μία ιδιότυπη «ασυλία», αφού ελάχιστοι εξ΄ αυτών παραπέμπονται στη Ελληνική Δικαιοσύνη και ακόμα λιγότεροι καταδικάζονται.

Η «παιδική εργασία» αποτελεί επίσης μεγάλη πληγή που αποφέρει υψηλό κέρδος. Στην Ελλάδα, καθημερινά ανήλικα παιδιά εξαναγκάζονται σε εργασία, συχνά χωρίς αμοιβή και κάτω από συνθήκες ακατάλληλες για την ηλικία τους, αποστερούμενα του δικαιώματος στη μόρφωση και την ψυχαγωγία. Τη «λύση» θέλησε να δώσει πριν μερικά χρόνια η Πολιτεία προσφέροντας εφήμερη φιλοξενία στα «παιδιά των φαναριών» στην παιδόπολη «Αγία Βαρβάρα». Αποτέλεσμα ήταν η μαζική, σκανδαλώδης εξαφάνιση 500 παιδιών Ρομά, χωρίς μέχρι σήμερα να γνωρίζει ουδείς κάτι για την τύχη τους και η συνεπακόλουθη εκκωφαντική σιωπή των αρμόδιων Υπηρεσιών.

Αλλά και στον αγροτικό τομέα, το «φαινόμενο της Μανωλάδας»- και όχι μόνο- αποτελεί το «νέο μοντέλο αγροτικής παραγωγής»: Εξοντωτικά ωράρια εργασίας, άθλια ημερομίσθια, ανασφάλιστη εργασία, διαβίωση σε χώρους που θυμίζουν  στρατόπεδα συγκέντρωσης με επίβλεψη από ιδιωτικές πολιτοφυλακές. Το φαινόμενο επεκτείνεται και στους άλλους τομείς παραγωγής, καθώς και στην οικιακή εργασία, όπου ακόμα και όταν δεν μπορούμε να μιλήσουμε για συνθήκες δουλείας, εντούτοις υπάρχει κατάφωρη παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας, με απώτερη συνέπεια την αποσταθεροποίηση της αγοράς εργασίας και τη γενικότερη υποβάθμιση των μισθών και των κοινωνικών κεκτημένων των εργαζόμενων.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι θλιβόμαστε που είναι αναγκαίο να υπενθυμίσουμε σήμερα, στις απαρχές του 21^ου αιώνα το αυτονόητο: Ότι η δουλεία αποτελεί την πλέον βάναυση  καταπάτηση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ατιμωρησία των ενόχων, που οδηγεί στη διαιώνιση του φαινομένου, δεν συνιστά μόνο καταπάτηση του άρθρου 4 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που απαγορεύει την δουλεία και τα καταναγκαστικά έργα, αλλά αποτελεί όνειδος και πρόκληση για την Ελληνική Δημοκρατία. Στη σεξουαλική εκμετάλλευση των γυναικών, στην εργασία των παιδιών και στη βάρβαρη εργασιακή εκμετάλλευση των μεταναστών, οι Οικολόγοι Πράσινοι δίνουμε μία και μοναδική απάντηση:Τέλος.

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Τις τελευταίες ημέρες ξεκίνησε και πάλι ένα κυνήγι μαγισσών σε ολόκληρη την Πελοπόννησο με τους Ρομά στο στόχαστρο. Μελιγαλάς, Πύλος, Δυτική Μεσσηνία, Αργολίδα και Αρκαδία είναι οι περιοχές που έβαλε η Αστυνομία στο στόχαστρο με ελέγχους σε εκατοντάδες πολίτες και αυτοκίνητα. Οι Ρομά διώκονται για μία ακόμη φορά. Από την Πολιτεία, που έχει αντικαταστήσει πλήρως την κοινωνική πολιτική με την καταστολή, χωρίς να δίνει ουσιαστικές λύσεις και, κυρίως, οδηγώντας ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού στο περιθώριο και την ανέχεια.

Αυτή την πολιτική της «μηδενικής ανοχής» απέναντι στους Ρομά, έρχεται να συμπληρώσει μία συνολικότερη, ζοφερή εικόνα ρατσιστικής συμπεριφοράς απέναντι τους. Έτσι, πέρα από την εκδίωξή των Ρομά από τους καταυλισμούς τους, η Ελλάδα έχει καταδικαστεί εκ νέου από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για τη δημιουργία σχολείων «γκέτο» για τους Ρομά. Περαιτέρω, τουλάχιστον αμήχανη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η στάση της Ελληνικής Πολιτείας, που αποφεύγοντας να λάβει ξεκάθαρη θέση απέναντι στο χρόνιο πρόβλημα αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων των Ρομά, αρνείται να συμβάλει θετικά σε μία διαπραγμάτευση με τις τράπεζες σχετικά με τη δυνατότητα υπαγωγής των Ρομά σε ευνοϊκή ρύθμιση, όπως ισχύει για όλους τους υπόλοιπους πολίτες. Σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί η εκκωφαντική σιωπή των αρμόδιων αρχών, σε μία παλαιότερη, ανατριχιαστική υπόθεση, που είδε πάλι το φως της δημοσιότητας και αφορά στην «εξαφάνιση» 500 παιδιών Ρομά από την παιδόπολη «Αγία Βαρβάρα».

Απέναντι σε όλες αυτές τις «πληγές», η απάντηση της επίσημης Πολιτείας είναι είτε η πλήρης αδιαφορία, είτε η καταστολή. Αλήθεια, οι Ρομά είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας για το Ελληνικό κράτος; Οι Οικολόγοι Πράσινοι πιστεύουμε, αντιθέτως, ότι  υφίσταται υποχρέωση της Πολιτείας να παρέχει οργανωμένους χώρους για τη δημιουργία καταυλισμών. Η εκδίωξη των Ρομά από τους καταυλισμούς τους, χωρίς να ληφθεί μέριμνα για τη μετεγκατάστασή τους σε χώρους που πληρούν τις ουσιώδεις προϋποθέσεις για μια ανθρώπινη διαβίωση και η δίωξή τους για κλοπή ρεύματος, την στιγμή όπου η πολιτεία δεν τους παρέχει τις υποδομές που οφείλει, αποτελεί κατάφορη παραβίαση των υποχρεώσεων της Πολιτείας προς αυτούς και θα οδηγήσει με βεβαιότητα σε νέες καταδίκες της από το ευρωπαϊκό δικαστήριο δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Για εμάς τους Οικολόγους Πράσινους ο διαχωρισμός των πολιτών με βάση εθνοτικά ή άλλα κριτήρια είναι ρατσιστικός και εν τέλει επικίνδυνος για μία δημοκρατική κοινωνία. Η κοινωνική δικαιοσύνη, η ισότητα, η άσκηση κοινωνικής πολιτικής και η ευαισθητοποίηση του πληθυσμού με στόχο την εξάλειψη των στερεοτυπικών και ρατσιστικών αντιλήψεων, θα πρέπει να αποτελέσουν προτεραιότητα της Ελληνικής Πολιτείας. Δυστυχώς, έως σήμερα, δεν είναι ορατό κάποιο φως στο τούνελ της πολιτικής μας ζωής …

Η Θεματική Ομάδα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Όταν το 1998 τα Ηνωμένα Έθνη καθιέρωσαν την 26 Ιουνίου ως Διεθνή Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων, έχοντας ως δεδομένο ότι κατά την ίδια ημερομηνία το 1987 υπεγράφη η Διεθνής Σύμβαση κατά των Βασανιστηρίων και το 1948 ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, σκόπευαν να καταστήσουν σαφές ότι τα βασανιστήρια δεν είναι σε καμία περίπτωση ανεκτά στο πλαίσιο μίας σύγχρονης δημοκρατικής κοινωνίας.

Εντούτοις η Ελλάδα, η οποία μάλιστα έχει κυρώσει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, έχει καταδικαστεί πολλάκις  για παραβίαση του Άρθρου 3 της ΕΣΔΑ, που αφορά στην απαγόρευση βασανιστηρίων και απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης. Τα κέντρα κράτησης μεταναστών, οι φυλακές αλλά και τα κρατητήρια των Αστυνομικών Τμημάτων είναι οι κυριότεροι χώροι όπου τα βασανιστήρια λαμβάνουν χώρα. Σύμφωνα μάλιστα με την Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας[1] το έτος 2012 συνεχίστηκαν οι ισχυρισμοί για βασανιστήρια και άλλες μορφές κακομεταχείρισης εναντίον, μεταξύ άλλων, μελών ευπαθών ομάδων, όπως μετανάστες και αιτούντες άσυλο που κρατούνται σε κέντρα κράτησης. Για το συγκεκριμένο ζήτημα ο Ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων, Νίκος Χρυσόγελος υπέβαλε σχετικό ερώτημα[2] προς τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη κο Ν. Δένδια και την Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων με βάση στοιχεία που προέκυψαν από την πρόσφατη επίσκεψή του μαζί με τη συμπρόεδρο της Ομάδας των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο Rebecca Harms στην Αμυγδαλέζα[3]. Οι καταγγελίες που αναφέρονται στην επιστολή είναι συγκεκριμένες και η Ελληνική Πολιτεία οφείλει να δώσει άμεσες απαντήσεις.

Παράλληλα, οι πλημμελείς και μεροληπτικές έρευνες που διεξάγονται, οι οποίες καταλήγουν στις περισσότερες περιπτώσεις σε πλήρη ατιμωρησία των δραστών, κυρίως όταν οι τελευταίοι ανήκουν στις Αστυνομικές Αρχές, δεν ικανοποιούν ούτε το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, ούτε προστατεύουν ουσιαστικά τα θύματα των βασανιστηρίων. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι εφόσον τα θύματα έχουν εισέλθει παράνομα στη χώρα, κινδυνεύουν ταυτόχρονα και με απέλαση.

Στο ζοφερό αυτό περιβάλλον προστίθεται η επ΄ αόριστον αναστολή λειτουργίας του προγράμματος ταυτοποίησης και θεραπευτικής προσέγγισης των θυμάτων βασανιστηρίων και άλλων μορφών απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης του Ιατρικού Κέντρου Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων, λόγω έλλειψης χρηματοδότησης. Οι ευθύνες που βαραίνουν την Πολιτεία είναι και εδώ τεράστιες.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι ζητούμε το αυτονόητο. Να γίνει σεβαστή η θεμελιώδης συνταγματική επιταγή του άρθρου 2 παρ.1 που αναφέρει ότι ο σεβασμός στην αξία του ανθρώπου αποτελεί πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, καθώς και του 5 παρ. 2 όπου ορίζει ότι όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής της τιμής και της ελευθερίας τους. Για να γίνουν σεβαστές αυτές οι καθόλα αυτονόητες αρχές, η Πολιτεία πρέπει να προχωρήσει σε γενναία βήματα, κάτι που δεν είναι καθόλου ορατό στις παρούσες συνθήκες.